In gesprek met ...Jaap Kleijwegt ”Ik had er nooit rekening mee gehouden, maar toch wel een mooie blijk van waardering” 23-10-09 Afgelopen ledenvergadering is Jaap Keijwegt benoemd tot erelid van v.v. Rozenburg. Wij spraken met Jaap en als je dan van de historie (voor 1980 zoals wij) van Rozenburg niets afweet ga je er eens goed voor zitten. Uit ervaring weten we dat we dan maar één vraag hoeven te stellen en de rest is, bijna in steno, alleen maar de papieren volschrijven. Maar Jaap Kleijwegt is geen man van datums en is ook zeer bescheiden als het over zijn prestaties gaat, tenslotte speelde Jaap een jaar of 10 in het eerste elftal van Rozenburg. En heeft ook nog in het militairelftal van Rotterdam en het Rotterdams afdelingselftal gespeeld. Onze eerste vraag was de makkelijkste: © Zonder toestemming van de webmaster is het niet toegestaan dit onderwerp in zijn geheel op andere websites te plaatsen   Waar en wanneer is het allemaal begonnen? “Nu vraag je wel erg veel. Ik denk een jaar of 62 of misschien zelfs wel 63 jaar geleden lid geworden. Je kon in die periode pas lid worden met 12 jaar. Pupilletjes waren er toen nog niet en Rozenburg had ook niet zoveel jeugd. Het was een echt dorp en trainen kon je alleen in de zomer. Licht op de velden had je niet en in de winter trainde we wel eens in een gymzaal. Een paar namen uit die tijd kan ik me nog wel herinneren. Leen Breukel, Anton Vroom, Jaap Mol, Cor Sonneveld, Cees Lievaart, Kees Kooij, Stoffel Quak, Gerrit van Gaalen, Jaap Mol. Ik kan me nog wel bij de A-jeugd herinneren dat we een trainer uit Maassluis hadden Arie van der Hoek en de leider was toen Jan van Oudheusden”.   Hoe lang heb je in Rozenburg 1 gespeeld? “Ben begonnen in het tweede, ik denk een half jaar of zo. Daarna naar het eerste. Maar goed zoveel elftallen hadden we niet. In begin stond ik in midvoor. Dat was niet zo’n succes, zo’n technisch mannetjes was ik niet, eigenlijk een blamage. Daarna een tijd op het middenveld gespeeld en op het laatst als rechtsback. Al met al denk ik een jaar of tien. Ik was achter in de twintig toen ik er mee gestopt ben. Was toen geblesseerd en veranderde van werk. Ik kwam op de bus en in die tijd was het niet mogelijk om vaak vrij te nemen op zaterdag. Alle verenigingen gingen toen met de bus en werkte ik altijd op zaterdag en zondag. Zelfs in die tijd moesten we op zaterdagochtend nog werken”.   Wat waren de mooiste momenten? “Eigenlijk weet ik dat niet meer zo goed. Ik vond voetbal leuk en maar als je me naar datums vraagt weet ik dat niet zo goed meer. Ik ben geen man van het onthouden van datums en zo. Ik heb niets opgeschreven van de dingen die we meemaakten. Maar in die periode had je bij de KNVB nog geen hoofdklasse en zelfs geen eerste klasse. Tweede klasse was het hoogste en er waren er dacht ik drie de rest was in de onderbond (RVB red.). Wel heb ik meegemaakt dat we kampioen werden en naar de KNVB over gingen. Bij de trainers herinner ik me Izaak Broekhart ( de eerste trainer die ook meeging naar uitwedstrijden red.) Het was ook in de jaren dat Ton Aberson in doel stond. Het was natuurlijk een hele andere periode dan nu. Je kreeg half in de week een briefje of kaartje in de bus dat je zaterdags moest spelen en op welke plaats je stond”.   Je bent bij je club gebleven? “Ja, maar toen ik op de bus zat was er geen tijd om echt wat te doen. Ik was natuurlijk veel onderweg. Wel heb ik Rozenburg vaak, bijna altijd, gereden met de bus. Ik werkte bij Van der Hout op de vrachtwagen. Die had ook een paar bussen. Bij Van der Hout reed ik ook altijd al Rozenburg. Soms reed ik op de vrachtwagen en loste ik een ander halverwege af. Kwam ik van de vrachtwagen en nam de bus over en ging dan verder met v.v.Rozenburg. En toen die het zaakje verkocht ben ik bij Ringeleberg terecht gekomen. En Rozenburg ging toe ook mee naar Ringeleberg (busverhuur en touringcar red.). Ook in die periode heb ik bijna altijd de bus gereden voor Rozenburg. De jaren in de hoofdklasse vooral in het begin, we gingen door heel het land. ACV in Assen, Oranje Wit in Groningen, Marken, IJsselmeervogels, Spakenburg noem maar op ik was er bijna altijd bij. Waren wel mooie tijden. Ik was ook met de bus mee in Arnemuiden, het kampioenschap en daarna spelen in de hoofdklasse, toch ook wel een speciale gelegenheid”.   Je bent na je pensioen de club weer gaan helpen? “In de jaren bij de bus was daar niet zoveel tijd voor. Vaak langer weg en niet altijd op zaterdag thuis. Dus dan gaat dat ook niet. Toen ik met pensioen ging heb ik de draad weer opgepakt. Eerst ook nog in de werkploeg en achter de bar. De werkploeg doe ik nu niet meer maar achter de bar nog regelmatig”. En dan opeens ben je erelid? “Mooie erkenning. Je verwacht het eigenlijk niet, althans ik niet. Toch wel iets speciaals. Ja eigenlijk heeft altijd, vooral op zaterdag, in het teken gestaan van de voetbal. Vroeger toen je speelde vanzelf en later ook met de kinderen en als ik kon ging ik altijd kijken of een kaartje leggen. Nu volg ik het nog steeds op de voet”. Voor Jaap begon het allemaal op de Oranjelaan of voor de echte kenners aan het Kolenpad. Later naar sportpark Oost en nu op West. Veel heel veel heeft Jaap, die inmiddels 75 jaar is, meegemaakt. Met Jaap moet je geen geschiedenis boek willen schrijven, want datums en gebeurtenissen hebben schijnbaar niet veel indruk gemaakt. De echt smeuïge verhalen doen we nog wel een keertje op donderdagavond met een ‘Jagermeistertje’ achter de bar. Want 63 jaar lid van een club, nog altijd actief achter de bar een club mens in hart en nieren ‘PETJE AF’.