Erik van de Ridder terug naar sportpark West…….. ’Beste trainer Cees Zwanborn, mooiste herinnering kampioen 97/98 en spijt, ik had vorig seizoen moeten stoppen’ 25 - 05 - 09 Erik van de Ridder had op jonge leeftijd al heel wat meegemaakt. Gespeeld bij Feyenoord en SVV met niet de minste coryfeeën van het betaalde voetbal. In een vol Olympisch stadion diverse wedstrijden in de Kuip en dan op eens terug bij de amateurs van Rozenbug. Toen hij kwam was Cees Vermunt er trainer en Rozenburg deed het niet slecht op dat hoogste niveau van Nederland. Spijkenisse had ook nog even aan de bel gehangen om Van de Ridder in te lijven maar Erik kwam terug naar waar het uiteindelijk allemaal was begonnen, Sportpark West aan de Vinkseweg in Rozenburg. © Zonder toestemming van de webmaster is het niet toegestaan dit onderwerp in zijn geheel op andere websites te plaatsen ‘Terug op West moest ik toch wel even wennen’ “Spijkenisse wilde me ook wel hebben nadat ik bij SVV wegging. Cees Zwanborn was in die tijd trainer van Spijkenisse en ik had altijd een hele goede band met die trainer. Hij was het ook die me bij B1 van Feyenoord aanvoerder maakte en heel veel vertrouwen in me had. Ja en toen hij hoorde dat ik naar de amateurs overstapte wilde hij me graag hebben. Maar een echte optie is het niet geweest. Ik kwam toch nog altijd bij Rozenburg kijken als ik tijd had en op verjaardagen bij Bart (Lievaart zwagertje red.) kwamen altijd wel wat Rozenburgers. Nee ik heb bewust gekozen voor Rozenburg en dat is altijd zo gebleven. Ook later zijn er wel clubs bij me geweest en heb ook wel met clubs gesproken maar eigenlijk nooit echt getwijfeld. Rozenburg heeft me altijd goed behandeld, een reden om weg te gaan heb ik eigenlijk nooit gehad. Er waren best tijden dat het wat minder ging maar nooit spijt gehad dat ik er ben gebleven.   Het eerste seizoen was het gelijk een geweldig jaar. We werden 2e achter Excelsior Maassluis, weliswaar met een behoorlijke achterstand maar toch. De uitwedstrijd wonnen we met 3-5. Hier op Rozenburg werd het toen 1-1 (Een historische dag in dat seizoen, na de winst op Barendrecht op 20 oktober 1990, stond Rozenburg op kop op het aller hoogste niveau van Nederland red.). Voor mij was het ook nog wel even afwachten. Ik wist niet of ik gelijk een basisplaats zou krijgen en het voetballen op dat niveau bij de zaterdagamateurs was best fysiek heel wat anders als waar ik tot dan toe gespeeld had. Ik ben ook niet één van de grootste en Rozenburg had ook JoJan van Dokkum op de linkshalfplaats staan. Ik speelde zelf ook gelijk een goed seizoen. Ik weet nog dat er toen een klassement werd opgemaakt van speler van het jaar en stond op die lijst gelijk op en derde plaats. Perry Hoogstad was nummer 1 en ik stond direct achter Leen van Es op nummer 3. Kijk en een speler als Leen van Es was toch een klasse apart. Dat die jongen altijd bij Rozenburg heeft gespeeld, zelfs in het betaalde voetbal ben ik dat soort spelers niet vaak tegen gekomen. Ja het verschil met waar ik vandaan kwam was toch wel groot. In de hoofdklasse was het eerst de beuk er in en dan eens gaan voetballen. Bij die belofteteam en die 2e elftallen speelde toch relatief veel jongen gasten aangevuld met ervaren voetballers en daar werd toch meer gevoetbald dus een groot verschil. Maar het ging toch heel goed en na een kleine gewenningsperiode had ik mijn stekkie wel gevonden”.             ‘Tegen tegen Maassluis zijn toch wel de mooiste wedstrijden die ik heb gespeeld’ ‘Spelen tegen Maassluis waren toch wel de mooiste wedstrijden die ik ooit gespeeld heb. Natuurlijk op Wembley of een vol Olympisch stadion heeft ook wel wat. Maar tegen Maassluis stond de pont bomvol met supporters, weken van te voren werd er al over gepraat een echte derby gewoon de mooiste wedstrijden. Half Rozenburg langs de lijn, geweldig. We speelde ook wel tegen Quick Boys maar daar had ik met Feyenoord wel vaker gespeeld en ook vaak makkelijk gewonnen. Ik kende die kuil (voetbalveld van Quick Boys red.) wel. Ik besefte dat het bij de zaterdagclubs Quick Boys een naam had maar wedstrijden tegen Maassluis waren toch wel heel speciaal. Ook tegen Spijkenisse was altijd wel speciaal, maar Maassluis steekt er bovenuit.   In de periode van Jan Rab heb ik niet zoveel gespeeld. Ik raakte in een onbenullig toernooi ergens in Meeteren met onder 23 jaar geblesseerd aan mijn knie, ik kom er nog wel eens langs en moet er dan altijd aan denken. Het was in een wedstrijd tegen FC Den Bosch. Ik heb nog een poosje gekwakkeld. Uiteindelijk via Joop van Dalen bij dokter Stellinga terecht gekomen en die heeft me geopereerd. Onder Jan Rab, wat ik overigens wel een hele goeie trainer vond, heb ik niet veel gespeeld. Die knie speelde me toen parten. Ik ben er toen toch wel een jaartje of twee tussen uit geweest. Er was wel een heel verschil van trainen bij de amateurs of bij Feyenoord waar ik heb gespeeld. Ik heb voetballessen van Wiel Corver gehad, ja van die man kon je wat leren en ook een man als Wim Janssen kon je wat bijbrengen dat was bij Rozenburg natuurlijk een stukje anders. Daar kwamen trainers die fysiek en conditioneel wel wat konden betekenen maar veel heb ik daar niet meer bijgeleerd.   Je krijgt natuurlijk steeds meer ervaring en gaat daardoor makkelijker spelen. Maar met een man op je rug en bokkiespringen op de training was wel wat anders. Maar vergis je niet een man als Cees Vermunt kon een groep geweldig motiveren. Daar ging je voor door het vuur. Zeker in de wedstrijden. Op de trainingen was het altijd wat milder. Ik ben opgegroeid met een winnaars mentaliteit. Bij Feyenoord moest je altijd winnen. En van mannen als John Medgot kon je soms wel bang worden hoe die te keer gingen, dat heb ik bij de amateurs veel minder gezien. Je moet eerst een team zijn dat is wat een trainer er van kan maken. Rab was een goeie trainer maar daar ging de ploeg niet voor door het vuur, en dan werkt het niet. Ik kan me nog wel herinneren dat ik in het begin iets tegen Henri Hecker zei als broekkie dat werd niet echt gewaardeerd”. ‘Hoogte en diepte punten’ “We hadden het net over het beste seizoen. Maar in het seizoen dat Schwillens de laan uit werd gestuurd speelde we ook heel goed en ik zeker. Ik kwam toen ook weer op de positie van laatste man iets waar ik in de jeugd altijd had gespeeld. We stonden met de winterstop op de tweede plaats met een wedstrijd minder dan GVVV. Ik kan me nog herinneren dat ik toen in het landelijke ‘Isostar klassement’ op een vierdeplaats stond. Daarna ging het mis, meningsverschillen tussen het bestuur en de trainer. Het had te maken met Jos van Eck die kreeg een rode kaart in de eerste wedstrijd en toen hij terug kwam stond het elftal en wilde Schwillens niet meer veel wijzigen. Van Eck kwam in het tweede te spelen had wat geroepen via de pers en kwam er bij Schwillens niet meer in. Lang verhaal maar uiteindelijk moest Schwillens vertrekken en hebben we als spelers mede op aandringen van Schwillens besloten het seizoen toch maar af te maken. Dat werd natuurlijk niks meer, nog een uitschieter tegen SHO waar Van Duppen en Martinot vandaan kwamen maar daarna was het wel over. Tegen Huizen in de laatste wedstrijd speelde we gelijk maar dat was uiteindelijk niet genoeg voor behoud. (Volendam won toen op de laatste dag van IJsselmeervogels? red.). Dat jaartje in de eerste klasse (97/98) was een geweldig seizoen. Francis Janse was toen trainer en had het goed voor elkaar en we hadden een ploeg die alles voor elkaar overhad. We werden kampioen in Ridderkerk tegen RVVH. Maar de rondrit door het dorp met die koetsjes en paardentram was een geweldige beleving. Een echt hoogte punt uit mijn carrière. Tegen Heerenveen voor de KNVB-beker/Amstelcup was ik er ook bij. ’s Avonds de wedstrijd op studio Sport was ook wel bijzonder. We verloren toen met 0-3 en werden niet eens weggespeeld. Bij Heerenveen speelde mannen als Mario Been, Lubbe van Dijk en Camataru. Heel veel publiek langs de kant een geweldige wedstrijd zeker ook een hoogte punt”.   VV Rozenburg - SC Heerenveen 0-3 (0-1) 12 oktober 1991 (Stukje historie op film) Deel1 / Deel2 / Deel3                     ‘John Corver was een geweldige vent’ “Naast Cees Vermunt en Wim Schwillens was John Corver een trainer bij de amateurs die me geweldig is bijgebleven. Bij Corver kwam de discipline weer een beetje terug. Onder Daan Vermeer is Rozenburg terecht gekomen waar de ploeg thuis hoort. De neergaande spiraal werd onderbroken en Rozenburg werd een stabiele derdeklasser met zo af en toe een periode.   Toen John kwam en het stokje van Daan overnam moest de discipline weer een beetje worden aangetrokken iets dat op zijn lijf geschreven was. Ik kon het met Corver, in die periode was ik ook aanvoerder, heel goed vinden. Een man van weinig woorden maar een prima vent. Ik heb natuurlijk in die jaren best wel wat trainers gehad. Cees Zwamborn vond ik toch wel de beste of daar heb ik persoonlijk de beste herinneringen aan. Het mooiste in mijn carrière was toch wel het kampioenschap in de eerste klasse seizoen 97/98 bij Rozenburg en ja als je me vraagt waar heb je spijt van moet ik zeggen dat ik vorig seizoen had moeten stoppen. Ik had dan afscheid kunnen nemen en niet zoals nu in het tweede gaan spelen. Maar ik voelde me fit wilde nog een jaartje wat beteken voor Rozenburg. Misschien had Leo (Dekker red.) ook moeten zeggen Ridder volgend seizoen niet meer met jou dan was ik zeker gestopt. Het is anders gelopen”. Blijf ons volgen als u niets wilt missen. Binnenkort Erik van de Ridder als trainer……