15 december
Weerzien Niet op vakantie tijdens de start van het seizoen
,,Kijk, maakt De Groot zijn oude teamgenoot Doorduin opmerkzaam: ,,Dit is een jonge Francis Janse, die is nu trainer bij Stellendam. ,,En hier staan Leen van Es, Rien de Nooyer en Henry Hecker, vult Doorduin glunderend aan. De ene na de andere herinnering aan personen en gebeurtenissen borrelt bij de heren op. Veel moeite hoeven ze daarvoor niet te doen. De Groot speelde in zijn jonge jaren 10 jaar in het eerste, Doorduin 15 jaar. Alles wat met voetbal te maken had in die lang vervlogen jaren, staat in hun geheugen gegrift. Over ιιn ding zijn De Groot (nog altijd vrijwilliger en zelfs bestuurslid) en Doorduin (niet meer actief) het roerend eens: zoals het was, is het nu niet meer. Die saamhorigheid, het voor elkaar gaan op het veld; het is tegenwoordig allemaal anders, vinden zij. Niet dat er iets mankeert aan de inzet van de jongens van nu, maar die passie voor de club? Nee, die zien De Groot en Doorduin in deze individualistische samenleving niet meer zo sterk. De Groot: ,,Wij hadden het toch vroeger niet in ons hoofd gehaald op vakantie te zijn tijdens de start van het seizoen? Doorduin: ,,En als we wel eens wegwaren, kwamen we naar huis. Wij onderbraken zelfs ooit een paar dagen Center Parcs in Limburg om even thuis te voetballen. Nu zouden ze je voor gek verklaren. ,,Het voetballen was ons leven, roept De Groot (zoon van de allereerste rijschoolhouder in Rozenburg) zijn vroege liefde voor de vereniging in herinnering. ,,Na de training bleven we altijd uit onszelf hangen in de kantine. De jeugd van nu wappert gelijk weg. We proberen die saamhorigheid terug te krijgen. Zorgen we voor soep met broodjes na een training. En ik moet zeggen: het begint beter te gaan. Mijmerend kijken de oude voetbalmaten uit over de strakke, groene grasmat. Dan schiet Doorduin in de lach. ,,Weet je nog die stunt van Jaap Dupon, nu huisarts in Hellevoetsluis? Hij was in zijn voetbalperiode student geneeskunde. Op een dag ging een tegenstander onderuit. Hij keek even mee over de schouder va de verzorger, stelde wel erg vlot zijn diagnose in het voordeel van ons en zei: die moet van het veld hoor. En daar ging de speler. Geweldig. Daar in de prachtige kantine gaan de herinneringen terug naar de tijd dat de vereniging huisde op het heel wat minder comfortabele sportpark Oost. De Groot: ,,De velden lagen pal naast de ICI. Soms moesten we op de vlucht. De plasticlucht sloeg op je longen. En in de periode daarvoor, toen we huisden bij het Kolenpad in het centrum, moesten soms de koeien van het veld worden gejaagd. We laveerden om de vlaaien heen. Ja, de heren zouden wel terugwillen naar de tijd van toen. Al was het alleen al om zelf weer te kunnen voetballen. ,,Ik heb in al die 45 jaar nooit een rode kaart gekregen, pocht Doorduin. ,,Ik wel, eentje, vult De Groot hem aan. ,,Maar ik vind m nog altijd onterecht uitgedeeld. Wat ik ook nooit vergeet is dat ik bij de opening van het complex hier in 1979 het allereerste doelpunt scoorde. We speelden tegen Ajax 2. ,,Vooral de derbys met teams uit omliggende gemeenten vond ik geweldig, vertelt Doorduin. ,,Ik heb nog een tijdlang in het veteranenelftal gespeeld. Daarna hield het op. Hij grijnst spottend: ,,Je mag niet met een rollator het veld op he.
Rozenburg zakt weg Trainer Henri Hecker hekelt gebrek aan scherpte bij een aantal spelers.
Na de rust verscheen een ontketend MVV'27 op het veld. Na enkele hachelijke ontsnappingen gebeurde na twintig minuten voor Rozenburg het onvermijdelijke. Linksback Jeffrey Tijssen speelde de bal te zacht op doelman Michael Kruize, die bij zijn ultieme reddingspoging de benen van de Maaslandse aanvaller meenam. De toegekende penalty werd door Arno van Nierop onberispelijk ingeschoten: 1-2. Rozenburg herpakte zich en opende de jacht op de gelijk maker. De jeugdige Jordie de Groot was er het dichts bij. Zijn inzet belandde tegen de kruising. Doordat MVV'27 geen kans zag de marge te vergroten doordat het diverse kansen onbenut liet, kon de thuisploeg tot het einde strijden voor een beter resultaat. Dat bleef echter uit voor de thuisclub. *Wat geeft winnen toch een heerlijk gevoel*, jubelde een uitgelaten MVV'27-trainer Peter Broekman na de winstpartij op sportpark West. *Het was zeker op basis van de tweede helft, waarin we feller waren en het betere van het spel hadden, dik verdiend. We begonnen te angstig en het was zuur dat bij de gelijkmaker zeker drie Rozenburgers buitenspel stonden. Natuurlijk hadden we het na de 1-2 moeten afmaken.*
Bijzonderheden
Rozenburg:
| |||||||||